Sunday, August 09, 2009

”Liham Pangungumusta”

”Liham Pangungumusta”
Kamusta ka na?
Nagulat ka ba sa biglaan kong pagsulat? Sana lang ay hindi makaabala sa’yo ang pangugumusta ko. May katagalan na rin kasi mula nung huli tayong nagkakwentuhan.

Mahirap nang magbilang kung ilang taon na nga ba ang lumipas.

Nung nakaraan, nakita ko ’yung picture mo nung recognition day noong grade 4 tayo. Natawa ako sa hitsura mo. Nakasimangot ka habang sinasabitan ka ng nanay mo ng ribbon bilang most outstanding pupil ng inyong section. Pinagbawalan mo akong batiin ka. Ikinatwiran mo sa akin na hindi ka naman matalino. ’Kamo, nagkataon lang na naging masipag ka sa pag-aaral. Higit pa sana roon ang gusto kong i-congratulate sa’yo. Noon kasing magkasabay tayong pumasok sa elementarya, lagi mong sinasabing naiinggit ka sa ibang estudyanteng hatid-sundo ng mga nanay nila. Lagi kang nagtatanong kung mahal ka ba ng nanay mo. Pero nung nagkaroon ka ng award, kita sa mga ngiti mo ang kasiguruhang mali ang iyong mga pagdududa.

Ang pagtungtong sa hayskul ay nag-alok ng panibagong kabanata. Ngunit hindi ka tuluyang nagpaanod sa pagbabago ng panahon. Mahilig ka pa ring mag-isa.mas pinipili mo pang maglagi sa loob ng inyong bahay kaysa sumama sa mga kaklase mo sa pamamasyal sa mall o sa pagpa-party. Kaya nagulat ako isang araw, niyaya mo akong mamasyal. Ngunit sa aking pagkamangha, ang inakalang pamamasyal sa mall ay pamamasyal pala sa parke. Habang tayo ay naglalakad, dumukot ka sa iyong bulsa at nagsindi ng isang istik ng sigarilyo. Napipi ako sa nakitang bago mong ’kaibigan’. Siguro nga ay magaling kang makiramdam, binasag mo ang ating pananahimik, ”Nag-aaral pa lang ako. Masarap palang kasama ang sigarilyo sa pag-iisa. At saka, bawal magsigarilyo sa loob ng mall.” Inakala kong baka anti-social ka. Minsang naimbitahan tayo sa isang pagtitipon at hindi ka nakatanggi, palihim kang pumasok at naupo lang salikod. Madalas kang magbiro at magpatawa. Lagi’t lagi ring ang masayang ikaw ang nakikita nila sa tuwing ikaw ay nakikipagkuwentuhan. Kaya hindi nakikita ng karamihan ang iyong mga inseguridad. Siguro nga ay tama ang kaklase mong nagsabi na magaling kang makisama.

2005 nang mabalitaan kong na-demolish na pala ang inyong bahay sa riles. Tuwing mapapadaan ako sa kahabaan ng McArthur Highway, parati akong napapalingon sa may ibaba ng tulay. Hinahanap ang eksaktong kinatitirikan ng dati ninyong bahay. At sa tuwing makikita ko ang bakas ng tinibag na likod na pader ng inyong bahay, nakikita pa rin kitang nakahiga sa inyong bubungan habang pinipilit abutin ng usok mula sa iyong sigarilyo ang katayugan ng mga bituin. Nagbabalik ang masasayang alaala ng ating kabataan kahit napalitan na ang riles, na dating dinadaanan ng nagmamadaling tren, ng mga kugon at ligaw na mga halaman at damo.

Kamusta naman kayo diyan sa relocation site? Nakakatuwang isipin na unti-unti na kayong nakapagtayo ng bagong bahay. Mula sa pinagtagni-tagning plywood na sapin sa pagtulog, nakabuo rin kayo, mula sa pagsisikap ng inyong pamilya, ng bahay na gawa sa semento. Kahit mas maliit, mas matibay naman ngayon kumpara sa lumang bahay ninyo na gawa sa (kalakhan ay kahoy) at ilang parteng sinemento.

Malapit nang matapos ang pinagsikapang bahay ng inyong pamilya. Nakabalik na rin ang tatay ninyo mula nang iwan niya kayo noong elementarya pa tayo. At tiyak kong mas magiging masaya kayo kung makikita ng inyong ina ang pagtatapos ng inyong nasimulan.

Kung hindi lang sana nangyari ang trahedyang iyon. Ikinalulungkot ko. Laman ng pahayagan, at kahit sa internet, ang nangyaring pagdukot sa inyong ina. June 26, 2006, nga ba ’yon, kung hindi ako nagkakamali? Ayon sa balita, sapilitan silang dinukot ng mga sundalo, kasama ang tatlong iba pa.

Mahirap nang magbilang kung ilang taon na nga ba ang lumipas, at lilipas pa. Mahirap maghintay nang walang kasiguruhan.

Kung sabagay, matagal naman nang biktima ang mamamayan ng mapanupil na estado. Lamang, kung minsan talaga, ang masakit ang magpapakita ng realidad, ang pinakamasakit ang magtuturo kung kailan lalaban. At tanging paglaban ang makakatugon sa paghahanap ng katarungan.

Alam kong mababaw lang ang iyong kaligayahan. Madali kang tumawa kahit sa mga corny na jokes. Sabi mo nga, mas maganda kung mababaw lang ang kaligayahan. Kasi kahit sa maliliit na mga bagay ay magagawa mong maging masaya. Sana ay hindi mo pa rin binabago ang ugali mong ito. Alam kong masaya ka sa pakikisangkot ngayon sa mga isyung panlipunan at sa bawat pamilyang naging biktima na natutong lumaban, nagkakaroon ng kabuluhan ang paghahanap at patuloy na paglaban, kahit hindi mo pa nahahanap ang inyong ina.

Natutuwa ako at hindi pa rin kayo nawawalan ng pag-asa. At sigurado akong matutuwa rin ang inyong ina sa laki ng inyong ipinagbago, maturity.

Hanggang dito na lamang muna. Lagi mo sanang tatandaan na sa lahat ng desisyon at gawain, parati mo akong kasama. At lagi’t lagi ring magiging bahagi ng iyong mga lungkot at tagumpay.

(unang assignment namin sa fil25, ipakilala daw namin ang aming sarili. ang problema, hindi ko alam kung paano mabisang magpakilala.)

3 comments:

"May Angal?"